Góry Sanocko – Turczańskie są najbardziej na północ wysuniętą częścią Karpat Wschodnich. Rozciągają się od Sanoka na zachodzie po Turkę (Ukraina) na wschodzie. Od sąsiedniego, należącego do Karpat Zachodnich, Pogórza Karpackiego odróżnia je rusztowa rzeźba i większe wyniesienie nad poziom morza. Od Bieszczadów Zachodnich (Karpaty Wschodnie) odróżniają się mniejszymi wysokościami względnymi i bezwzględnymi oraz bardziej regularnym przebiegiem pasm. Góry Sanocko – Turczańskie to góry niskie.
Pasma leżące w części południowo – zachodniej posiadają charakter górski. Ważniejsze pasma tego obszaru to na terenie Polski to: Góry Słonne, Żuków – najdłuższe pasmo całych Gór Sanocko – Turczańskich, Otryt – najwyższe (szczyt Trohaniec 939 m n.p.m.) pasmo Gór Sanocko – Turczańskich na terenie Polski, zaliczane niekiedy do Bieszczadów Zachodnich. Na Ukrainie wyróżniają się: Magura Łomniańska ( 1024 m n.p.m.) – najwyższe pasmo całych Gór Sanocko – Turczańskich oraz Rozłucz ( 937 m n.p.m.) – pasmo z którego spływają źródłowe potoki Dniestru. Górzysta część północno – wschodnia, w której znajduje się Kalwaria, złożona jest ze znacznej ilości krótkich, niewysokich pasm oraz masywów. W polskiej części gór wyróżnia się pasmo Chwaniowa z którego bierze początek rzeka Wiar (stoki Brańcowej 685 m n.p.m.). W okolicach Kalwarii Pacławskiej najbardziej okazały jest Masyw Suchego Obycza ( 617 m n.p.m.) ze szczytami Wielkiej Pasieki ( 593 m n.p.m.) i Małej Pasieki ( 539 m n.p.m.), Bukowiny ( 603 m n.p.m.) i Kiczery Wysokiej ( 575 m n.p.m.) oraz Połoninek Arłamowskich ( 587 m n.p.m.) i Ralców ( 596 m n.p.m.). Na szczególna uwagę zasługują Połoninki Arłamowskie z doskonałymi widokami w kierunku Bieszczadów. Przez Przełęcz pod Suchym Obyczem ( 572 m n.p.m.) Masyw Suchego Obycza łączy się z rusztowym Pasmem Działu, którego kulminacją jest zalesiony szczyt Turnica ( 598 m n.p.m.). Najbardziej znane w tym paśmie jest natomiast wzgórze Arłamów ( 590 m n.p.m.), na szczycie którego znajduje się Hotel Arłamów (niegdyś obiekt Urzędu Rady Ministrów). Z Kalwarii na zachodzie dobrze widoczna jest góra Kanasin ( 555 m n.p.m.), będąca odgałęzieniem Pasma Działu. Równolegle do Pasma Działu biegnie na południowym zachodzie Pasmo Jamnej ( 598 m n.p.m.), a dalej Pasmo Braniowa z kulminacją 582 m n.p.m. Sama Kalwaria należy do Pasma Kalwaryjskiego, oddzielonego od Masywu Suchego Obycza Przełęczą pod Kiczerą ( 445 m n.p.m.). Pasmo ma przebieg niemal południkowy i stanowi próg Karpat. Najwyższe wzniesienie ( 511 m n.p.m.) znajduje się już po stronie ukraińskiej, a na granicy leży niewiele niższa Wysoka Góra ( 509 m n.p.m.). Po polskiej stronie granicy wyróżniają się widokowe Połoninki Kalwaryjskie o dwóch szczytach Żytne (505 m n.p.m.) oraz Mandżocha ( 471 m n.p.m.). Równoległy do Pasma Kalwaryjskiego, ale krótszy (leżący między dolinami potoków Turnica i Sopotnik) Grzbiet Leszczyński z Leszczyńską Górą ( 461 m n.p.m.) jest wysuniętym ku północy, ale dużo niższym fragmentem Masywu Suchego Obycza. Rozciągają się stąd panoramy znajdującej się po przeciwnej stronie doliny Sopotnika Kalwarii Pacławskiej. Z Kalwarii Pacławskiej i Połoninek widoczne jest w niewielkiej odległości, już po stronie ukraińskiej, wyspowe pasmo góry Radycz ( 519 m n.p.m.) oraz fragmenty Masywu Wilczej Jamy ( 614 m n.p.m.) ze wzgórzem Herburt ( 554 m n.p.m.) na którego zalesionym szczycie znajdują się ruiny zamku Herburtów.
Spośród miejscowości leżących w całości lub częściowo w polskiej części Gór Sanocko – Turczańskich wyróżniają się trzy: Sanok, Lesko i Ustrzyki. Większa część Sanoka znajduje się na lewym brzegu Sanu (Pogórze Bukowskie), na prawym brzegu rzeki, u podnóży Gór Słonnych, usytuowano Muzeum Budownictwa Ludowego (największy skansen w Polsce). Lesko to niewielkie, ale bogate w zabytki miasteczko (m. in. XVI wieczna synagoga i kirkut). Ustrzyki Dolne to przede wszystkim centrum sportów zimowych (kilka wyciągów narciarskich), ale również miejsce kultu maryjnego – Sanktuarium Matki Bożej Bieszczadzkiej w Ustrzykach Dolnych – Jasieniu.
Przyroda Gór Sanocko – Turczańskich chroniona jest poprzez utworzone tu parki krajobrazowe: Park Krajobrazowy Pogórza Przemyskiego (obejmuje fragment Gór Sanocko – Turczańskich), Park Krajobrazowy Gór Słonnych oraz stanowiący jego otulinę Wschodniobeskidzki Obszar Chronionego Krajobrazu. Pasmo Otrytu znajduje się na obszarze Parku Krajobrazowego Doliny Sanu (Międzynarodowy Rezerwat Biosfery :Karpaty Wschodnie”).
Pogórze Przemyskie leży we wschodniej części północnego fragmentu Karpat – Pogórza Karpackiego. Od Pogórza Dynowskiego oddziela je na północy i zachodzie San. Od Gór Sanocko – Turczańskich na południu – umowna granica wzdłuż Wiaru, Łomnej, Stupnicy, Leszczawki i Ratnówki. Na wschodzie Pogórze Przemyskie przechodzi wyraźnym obniżeniem w wyżynny obszar Płaskowyżu Sańsko – Dniestrzańskiego. Dolina Stupnicy rozdziela Pogórze Przemyskie na dwie części: wschodnią i zachodnią. Najwyższe szczyty Pogórza Przemyskiego to Kopystańka ( 541 m n.p.m.) w części wschodniej i Krztów ( 530 m n.p.m.) w części zachodniej. Największym powierzchniowo i najwyższym pasmem Pogórza Przemyskiego jest położone w jego części wschodniej Pasmo Kopystańki. Od Pasma Kalwaryjskiego w Górach Sanocko-Turczańskich oddziela je dolina Wiaru.. Doskonale widoczna z Kalwarii Kopystańka ( 541 m n.p.m.) jest najwyższym szczytem całego Pogórza Przemyskiego. Z Pasmem Kopystańki łączy się Pasmo Kiczerki (493 m n.p.m.), którego najwyższym, ale mającym peryferyjne położenie wzniesieniem, jest wzgórze Jaworów (Patryja – 496 m n.p.m.). Część Pogórza Przemyskiego leżąca na zachód od Stupnicy składa się z pasm Kruszelnicy ( 500 m n.p.m.) i Krztowa ( 530 m n.p.m.) oraz Masywu Piaskowej ( 469 m n.p.m.). Wysokości bezwzględne na Pogórzu Przemyskim przekraczają niekiedy 500 metrów, natomiast wysokości względne to zwykle około 200 metrów.
Teren Pogórza Przemyskiego jest słabo zagospodarowany. Na nie uprawianych polach występuje zjawisko sukcesji wtórnej roślin. W przeciwieństwie do sąsiedniego Pogórza Dynowskiego posiadającego w przeważającej mierze charakter rolniczy, Pogórze Przemyskie porośnięte jest w znacznej mierze rozległymi lasami (gospodarka leśna), czym upodabnia się raczej do Gór Sanocko-Turczańskich i Bieszczadów.
Największą miejscowością położoną na Pogórzu Przemyskim (częściowo) jest Przemyśl. Na wzniesieniach Pogórza znajduje się również część dzieł obronnych Twierdzy Przemyśl. Inne ciekawe miejscowości to Krasiczyn z będącym perłą renesansu zamkiem, Dąbrówka Starzeńska z ruinami XVI wiecznego zamku oraz miejscowości z cennymi obiektami sakralnym jak: Posada Rybotycka (murowana cerkiew obronna św. Onufrego z XV wieku), Ulucz (drewniana cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego z 1659 roku, także jedna ze starszych istniejących w Polsce), Piątkowa (drewniana cerkiew św. Dymitra z 1732 roku).
Obszar Pogórza Przemyskiego objęty jest ochroną. Istnieje tu od 1991 roku rozległy (powierzchnia ponad 600 km2) Park Krajobrazowy Pogórza Przemyskiego. Na Pogórzu występują gatunki dużych ssaków, takich jak: dzik, wilk, ryś, żbik, jeleń szlachetny, a nawet niedźwiedź brunatny.
